Opdracht 13: Creatief schrijven

Kies een foto

Beschrijf het uiterlijk in zes trefwoorden

• Oude dame
• Lange grijz haren
• Diepblauwe ogen
• Verzorgd
• Rimpels over haar hele gezicht 
• Chique

Beschrijf het leven van het personage

Naam: Monica De Boeck
Leeftijd: 66
Beroep: vroeger was ze naaister bij Scapa, dertig jaar geleden gaf ze haar ontslag.
 

Beschrijf zes karaktereigenschappen

• Liefdevol
• Vriendelijk
• Kalm
• Bescheiden
• Kwetsbaar
• Trouw

Kies een foto van de omgeving

Wat zie je?

Op de foto zie je café 't Stuk in Deurne.

Wat hoor je?

In het café hoor je gebabbel, het rinkelen van glas, het kraken van de vloer, het gezoem van een ijskast, iemand die de bladzijden van een krant omslaat. Enkele stamgasten, aan de toog, zagen over hun werk. Ze vullen heel het café met hun luide stemmen. De mix van al deze geluiden zorgt ervoor dat er een gezellige sfeer hangt.

Wat ruik je?

Het café ruikt naar bier, sigaretten en luchtverfrisser. Het afzuigsysteem in de rookruimte werkt niet meer goed, waardoor de rook van de sigaretten tot in het café doordringt. De cafébazing probeert deze stinkende lucht hopeloos tegen te gaan door constant met luchtverfrisser rond te spuiten. Het is echter een hopeloze zaak.

Welk gevoel krijg je? 

Het café geeft een marginale indruk als je er voor de eerste keer binnenkomt. De stamgasten aan de toog zijn luidruchtig en maken ongepaste opmerking als er een meisje voorbij komt. Als je een vaste klant in het café bent, merk je dat het er amusant is. Iedereen kent elkaar en iedereen voelt zich thuis in cafe 't Stuk.
 

Kies een kledingstuk

Kies een stuk eten 

Uitwerking van de opdracht:

Het is zes maart van het jaar tweeduizendentien, zoals elke zaterdagavond zit café 't Stuk weer goed vol. Alle vaste stamgasten zijn aanwezig en dat zorgt voor een kabaal van jewelste. De dokwerkers zitten aan de toog te zeuren over hun vrouwen die te veel zeuren, de dames zitten te kwetteren aan de lange tafel, de gepensioneerden zitten geconcentreerd te kaarten, de jongemannen proberen indruk te maken op de giechelende meisjes. Al bij al is het een knusse boel in het café. Nele, de barvrouw, moet van her naar der lopen om iedereen te bedienen. Vijftien pintjes op haar plateau, een babbeltje hier, een mopje daar. Nele weet als geen ander hoe ze haar gasten tevreden moet houden. 

De deur van het café gaat met een zwaai open, een dame in een bontjas wandelt statig naar binnen. Alle geluiden stoppen abrupt. Iedereen staart de dame met haar bontjas aan, alle ogen zijn op haar gericht. Ze merkt dat ze het middelpunt van de belangstelling is,  ze hangt haar bontjas een beetje ongemakkelijk aan de kapstop en loopt snel naar het tafeltje in de hoek van het café. Het leven in café 't Stuk komt weer op gang. Niemand die zich vragen stelt, niemand die opmerkt dat de oude dame eenzaam is, niemand die er zich iets van aantrekt.

'Ha Monica, jij bent weer van de partij zie ik?' Nele probeert een praatje aan de knopen, maar de dame in de hoek van het café geeft geen kik. Niemand die haar kent, niemand die met haar wil praten, ze zit nochtans elke dag van de week in die hoek. Elke dag draagt ze die bontjas. Elke dag ziet ze er opgedoft uit, alsof ze een afspraakje heeft. Elke dag draagt ze alle juwelen die ze in haar bezit heeft. Het lijkt alsof ze eeuwig aan het wachten is.
'Wat wil je graag drinken?'
'Voor mij een koffie,' fluistert Monica, zo zacht dat het bijna onhoorbaar is.
Mensen vragen zich wel eens af wat zo'n oude dame alleen in een café doet en waarop die oude dame dan wel niet wacht, maar niemand durft het vragen.

'Alsjeblieft Monica. Ik heb er speciaal voor jou een heerlijke praline naast gelegd.' Nele snelde weg, op naar de volgende klanten die op hun bestelling wachtten. Monica keek even aarzelend naar de praline op het koffiebordje. Hoe lang was het al geleden dat ze nog eens de smaak van chocolade in haar mond had geproefd? Dat moet zo'n dertig jaar geleden zijn. Kalm en voorzichtig steekt Monica de praline in haar mond, ze neemt de smaak helemaal in zich op, ze wil deze smaak zo lang mogelijk proeven, ze sluit haar ogen en keert terug naar de laatste keer dat ze een praline at.

Acht maart negentienhondertachtig, Monica zit aan haar vaste tafeltje in café 't Stuk. Ze wacht ongeduldig op Leon, de man waarmee ze haar leven wil delen en dat gaat ze hem vandaag vertellen. Monica moet nu al zes jaar wachten op een langverwachte huwelijksaanzoek. Vandaag zal ze zelf de touwtjes in handen nemen en vraagt zij hem ten huwelijk!
'Wat wil je drinken Monica?'
'Een koffie alsjeblieft,' zegt Monica nerveus.
De barvrouw zet de koffie voor haar neus, op de rand van het koffiebordje ligt een heerlijke praline. Monica likt eraan en steekt de praline gulzig in haar mond. Ze wordt overvallen door een explosie aan smaken, dit is hemels. Ze geniet minutenlang van de praline.
Een tikje op haar schouder doet haar opschrikken. Het is niet Leon die haar stoort, wel een man die ze nog nooit eerder zag.
'Ben jij Monica? Ik moest je dit briefje overhandigen, het is dringend!' Met trillende handen nam ze het briefje aan en vouwde het langzaam open.

Mijn liefste Monica

Je kan je niet voorstellen hoe veel
ik van je hou. Dat wilde ik je vandaag
vertellen. Ik was helemaal voorbereid,
een ring, bloemen, duizend kussen.

Het spijt me dat ik er niet kan zijn.
Ik ben op de vlucht moeten slaan.
Monica, ik ben niet zo'n goede man als
jij dacht. Ze zitten achter me aan en ik
moet zo snel mogelijk verdwijnen.

Als de kust veilig is, kom ik terug. Dat beloof
ik! Ik verlang niet van jou dat je op mij
wacht, ik wil zelfs liever dat je verder gaat
met je leven.

Als je niet zonder mij kan, wacht dan op
mij. In onze favoriete café zullen we
elkaar opnieuw ontmoeten.

Ik hou van je♥

Leon